Eens in de vijf jaar laat de leider van Belarus (Wit-Rusland) zich door de bevolking herkiezen. Na meer dan 25 jaar aan de macht kent Aljaksandr Loekasjenka het trucje wel.
Wit-Rusland en Rusland gaan vergaand samenwerken in een zogeheten uniestaat. En dat juist op het moment dat veel inwoners van de voormalige Sovjetrepubliek hun eigen identiteit ontdekken, waarbij de Wit-Russische taal een belangrijke rol speelt.
Het lijkt er niet op dat ‘de laatste dictator van Europa’ de teugels snel zal laten vieren. Toch vreest hij de toekomst, zeggen de mensen die te maken kregen met hem of zijn regime.
Is praten met machthebbers die hun tegenstanders in de cel gooien de beste remedie of toch het tonen van solidariteit, ook al kan dat de machthebbers tegen de haren in strijken?